Haar leven is ontregeld. De ziekte heeft het vertrouwen in haar lichaam weggenomen. De onbevangenheid waarmee ze daarvoor in haar leven stond is weg. Ze is angstig, ze is vaak moe en kan nog maar een paar uur per week werken.
De ziekte is weggenomen door een operatie en bestralingen, maar de impact is nog dagelijks merkbaar.
Deze jonge vrouw volgt wekelijks verschillende therapieën. Het schiet niet op. Ze is radeloos. Ze zou weer willen leven als voorheen. Ze wil zich zo niet voelen. Ze vertelt dat ze wil dat alles achter de rug is en dat ze weer normaal verder kan. Haar emoties vindt ze maar lastig. Te pas en te onpas rollen de tranen over haar wangen. Ze slikt en duwt ze weg en als die tranen toch verschijnen, dan veegt ze ze verwoed met een doekje weg.
Ze kan haar emoties niet accepteren. Ze kan de situatie waarin ze is beland niet verteren. Wat zij op haar jonge leeftijd heeft moeten meemaken was een grote schok, een shocktrauma. Plotseling ernstig ziek worden is zeer ingrijpend.
Ze is er nog niet klaar voor om te voelen wat dit eigenlijk met haar doet.
Liefst willen we onze pijn, onze angst of verdriet niet voelen. Wegduwen en dóór…
Maar dat gaat niet. Ik benoem de onrust in haar. Er is een onveiligheid voelbaar, waardoor ze steeds op spanning staat en heel emotioneel is.
Samen werken we aan het weer vrienden worden met haar lijf. Alle gevoelens mogen er zijn…voor mij. Maar voor haar nog niet.
Er mag weer een gevoel van veiligheid en ontspanning ontstaan in haar lichaam. Dat lukt niet door er overheen te stappen en alles weg te drukken. Door aanraking nodig ik haar uit weer contact met haar lichaam te maken. Veiligheid in jezelf begint met durven voelen wat er is en beetje bij beetje accepteren wat er voelbaar is.
En dat is soms een hele weg…
コメント