De burn-out is hot. Je leest er tegenwoordig veel over in de media. Ongeveer 1,4 miljoen Nederlanders hebben te maken met burn-out verschijnselen. Ik was er daar 4 jaar geleden één van en in deze blog vertel ik je graag mijn verhaal.
In maart 2016 was ik op de verjaardag van een vriendin. Het was druk, te druk. Ik had last van alle prikkels; ik kon ze niet verwerken en ik kon evenmin een gesprek voeren. Enthousiast begon iemand een verhaal over het onderwijs tegen mij. Ik weet nog dat ik me stamelend uit de voeten maakte. Huilend meldde ik mijn vriendin dat ik 'echt naar huis moest'. Zij zag het meteen: Ik had een paniekaanval. Huilend en trillend heb ik eerst een paar uur in haar bed gelegen. Die avond besefte ik me dat er iets niet helemaal goed ging: ik meldde me ziek.
Een burn-out ontstaat niet van de ene op de andere dag. Zo ook niet bij mij. Perfectionisme zat er bij mij al vroeg in. Het moest top zijn, anders telde het niet. In het onderwijs was ik min of meer per ongeluk terecht gekomen. Met kinderen werken vond ik fantastisch. Maar er bleef altijd iets knagen: Deed ik wel waar ik voor de volle honderd procent in geloofde? Paste dit wel helemaal bij mij? Benutte ik mijn eigen kwaliteiten wel voldoende?
Toch was ik bijna standaard de collega die als langst doorwerkte. Heel vaak was ik degene die de school afsloot. Tot mijn grote frustratie en soms verdriet. Ik had jarenlang last van vermoeidheid, had vaak hoofdpijn en pijn in mijn rug. Die signalen negeerde ik. Het zou wel overgaan als ik in het weekend wat langer sliep, dacht ik. Ik had steeds minder plezier in mijn werk. Ik vond het zwaar; de kinderen te mondig, de onderlinge ruzies te talrijk, de ouders te kritisch, de to do lijst ellenlang en het werk nooit af. Alles wat nog bovenop de lesgebonden taken kwam was me te veel. Het interesseerde me ook geen fluit. Dat eeuwige opnieuw uitvinden van het wiel. Die vergaderingen...Altijd de cognitie die de voorrang kreeg, toetsresultaten, groepsplannen, nog efficiëntere instructies moeten geven... Ik vond het allemaal zo onbelangrijk. En daar voelde ik me alleen in. Ondanks dat het werken met kinderen me ook veel vreugde gaf, groeiden het onderwijs en ik steeds meer uit elkaar.
In mijn privéleven gebeurde ook nogal wat. Over uit elkaar groeien gesproken: Mijn ex en ik dreven al jaren steeds verder uit elkaar. In die laatste drie jaar bekoelde het flink tussen ons. Bovendien kreeg mijn zus een ernstig auto-ongeluk, wat er enorm inhakte. Ook overleed in diezelfde periode mijn oma. Mijn kinderwens (althans het idee dat ik die had) ging in rook op toen onze relatie daarna werd verbroken. Hij kwam me een half jaar later vertellen dat hij al 3 jaar een ander had. Bam, ook dat was even flink incasseren. Intussen werkte ik gewoon door. Er volgden nog wat relaties, waarin ik behoorlijk inleverde op energie en het beeld van mijn leven liet meekleuren met dat van de man in kwestie. Ik vond de groepen intussen steeds zwaarder en de werkdruk hoger. Ik ervaarde weinig steun in mijn werkomgeving. Ook niet toen ik aangaf dat ik totaal vermoeid was, en een verhuizing voor de boeg had. Ook daarna heb ik me nog ongeveer een jaar voortgesleept. Steeds vermoeider, steeds minder gelukkig. Maar ik hield vol, want dat hoorde zo. Ik voelde me verantwoordelijk en onmisbaar.
Tot die bewust dag in maart. Toen was het op. Ik heb me de periode na mijn ziekmelding behoorlijk ellendig gevoeld. Op een stukje naar de supermarkt moest ik door uitputting onderweg 3 keer stoppen. Thuis lag ik alleen op de bank en was ik emotioneel en labiel. En toch heb ik mijn burn-out vanaf het eerste moment als een groot cadeau ervaren. Eindelijk kon ik uitrusten en nadenken over wat ik nou écht wilde in mijn leven. Eindelijk kon ik bij de vraag stilstaan die me al zo lang bezighield: 'Wie ben ik?'
Het ontstaan van een burn-out wordt gekenmerkt door persoonlijkheidsfactoren, langdurig veel geven in een situatie waarin je zelf niet gelooft, weinig steun uit de omgeving en grote life-events. Maar het belangrijkste is misschien nog wel het volledig uit contact zijn met lichaam en gevoel. Het negeren van pijn, vermoeidheid en emoties. Niet voelen wat goed is voor jou. Het lichaam beschouwen als een werktuig, als iets wat slaafs ten dienste staat van de wil. Ik voldeed helemaal aan dat plaatje.
Hoe ik hersteld ben van mijn burn-out is onderwerp voor een andere blog. In ieder geval is er intussen veel veranderd en besteed ik mijn tijd en energie nu op een heel andere manier. Ik doe iets waarin ik geloof: via massagetherapie help ik andere mensen weer in verbinding te komen met zichzelf.
Herken jij jezelf in dit verhaal? Wil je herstellen van burn-out klachten? Wil je weer in contact komen met je lichaam en je gevoel? Merk je dat je ver bent afgedreven van wie jij in wezen bent? Maak dan een afspraak voor een kennismakingssessie. Ervaar zelf of integraal-holistische massage iets voor jou kan betekenen.
