Van de week kwam er een oude bekende om de hoek zeilen.
Ik dacht dat ik ermee afgerekend had, maar ineens werd pijnlijk duidelijk dat die oude bekende nog steeds om een hoekje zijn beurt stond af te wachten.
Onzekerheid….
Ik kan met vrijwel alle emoties wel uit de voeten. Die mogen er zijn, ik laat ze toe en meestal worden ze dan milder of verdwijnen ze weer.
Maar Onzekerheid doet me wankelen. Ik ga er het liefst met een grote boog omheen. Maar weinig mensen zien aan mij dat ik wel eens onzeker ben. Ik ben het ook niet vaak, maar ik doe er alles aan om het te vermijden. Met als gevolg dat als Onzekerheid zich aandient, ik deze in eerste instantie in alle toonaarden ontken.
Van de week was het weer een keer zover. Ik voelde ‘m al aankomen, deed net alsof ik niks merkte en vermande mezelf. En juist als ik in ontkenning de andere kant op kijk, gaat Onzekerheid triomfantelijk tussen mij en mezelf in zitten. Op zo’n moment kan ik mezelf niet meer bereiken. Ik kijk van een afstandje naar mezelf en zie mezelf stutteren. Omdat ik niet meer in mijn lijf zit en toch doe alsof ik niet onzeker ben, ga ik enorm onhandig doen.
Ik stoot dingen om, kom niet meer uit mijn woorden. Heel gênant. Ik keur het van mezelf echt af. Ik Mag Niet Onzeker Zijn. Niemand mag dat zien en niemand mag het weten. En dus wordt het zichtbaar en dus heb ik er irritant veel last van. Soms dan.
Voor mij is dit echt een tough cookie. Ik zal er toch eindelijk iets mee moeten. Ik vermijd situaties waarin ik dit kan tegen komen. Ik zak voor mijn gevoel ook in achting als ik het met anderen bespreekbaar zou maken. Dus verzwijg ik het en ga mensen en situaties uit de weg. Lekker makkelijk. Maar, net als met zoveel gevoelens, ze komen toch eens aan de oppervlakte. Als een snelkookpan borrelen emoties onder de deksel. Met moeite houd je de deksel er op. Emoties en ongemakkelijke gevoelens komen ons meestal niet uit. Maar je zult het ventiel open moeten draaien om de druk te laten ontsnappen.
Zo leg ik vaak aan cliënten uit hoe belangrijk het is om wel toe te staan om te voelen wat er is. Het verzacht, lucht op. Er ontstaat zelfcompassie.
Zelf had ik geen massagetherapie sessie om mijn onzekerheid te doorvoelen deze week.
Wat ik heb gedaan is bellen met mijn lief en uitspreken wat mij dwars zat. Ook heb ik gedanst met mijn gevoel. De tranen konden toen komen. Ook heb ik even compassievol met mezelf en Onzekerheid op een kussen gezeten. En ik heb heerlijk yoga gedaan om weer in mijn lijf te komen. Al die dingen hielpen.
Ook het schrijven van dit stuk hielp. Door te openen wat er is, krijgt iets minder vat op je.
Juist datgene wat je probeert te onderdrukken beheerst je leven.
Dus ga het aan, laat maar toe, omarm je emoties. Door het te erkennen van jezelf, is het ook makkelijker om het te delen. En dat heelt.
Ik ben in ieder geval weer een heel klein stapje verder.
