Rouw

Suzan (gefingeerde naam) is al verschillende keren bij me geweest.

De vorige keer kwam in de sessie het gemis van haar overleden moeder sterk boven. Vandaag besluiten we hier op door te werken.

We zullen beginnen op haar linkerschouder. Een aantal sessies geleden werd duidelijk dat daar veel spanning zit en dat het voor haar een angstige plek is om mee te werken. We zijn nieuwsgierig of we vandaag contact kunnen maken met de gevoelslaag.

Na een korte ontspanningsmassage zoeken we de gespannen spier op. Laagje voor laagje gaan we dieper de spier in. Suzan vindt het lastig om er bij te blijven en ik help haar met coachende vragen en ik bemoedig haar in het voelen. Ik vraag haar om vanuit haar buik te zuchten en geluid te maken. Plotseling wordt het wat stiller en welt er een groot verdriet op. Ik laat haar huilen, terwijl ik met al mijn aandacht bij haar blijf. Dan vraag ik haar waar het verdriet over gaat en ze zegt dat het gaat over de leegte die ze ervaart in haar hart. Ook voelt ze dat ze haar moeder zo mist. Het verdriet komt aanrollen als hoge golven op het strand. Intussen blijf ik stil en aanwezig, zodat zij haar verdriet helemaal kan doorvoelen. Ze vertelt nog dat ze vroeger als boze puber afstand heeft gecreëerd tussen haar en haar moeder. Dat doet haar nu verdriet en ik nodig haar uit het helemaal te doorvoelen. Na een tijdje zegt ze dat het genoeg is geweest. Die plek is voor vandaag even klaar.

Suzan draait zich op haar rug. Ik leg mijn rechterhand op haar hart en schuif mijn linker onder haar schouder, op de plek waar we zo-even hebben gewerkt.

Ik vraag haar contact te maken met haar hart. Ze zegt dat het daar bekneld voelt. Ik vraag waar die beknelling mee te maken heeft. Ze vertelt dat te maken heeft met haar angst dat ze het niet goed doet.

Nu ze dit benoemt komt er opnieuw verdriet los. Ik vraag: “Is er een leegte in je hart omdat jij het niet goed doet? Heb je het gevoel dat het jouw schuld is?”

Dit is raak, het klopt. Ze huilt haar stille verdriet. Ik stimuleer haar om zich niet in te houden en om haar verdriet voluit te ervaren. Dat lukt.

Ik vraag haar om haar moeder voor zich te zien en samen met haar in dezelfde ruimte plaats te nemen. Ze vertelt dat er een afstand tussen hen is en dat zij die zelf creëert. Ze is hier verdrietig om. Dan vraag ik wat ze het liefste zou doen of zeggen. Ze zegt dat ze haar moeder wil zeggen dat ze van haar houdt. Het raakt haar enorm en het verdriet blijft komen.

Ze vertelt dat haar moeder haar vertelt dat ze trots op haar is en dat ze het goed doet.

Ik geef Suzan alle ruimte om zich haar moeder te visualiseren en om met haar uit te wisselen wat nodig is. Dan besluit ik om vragen te stellen over dankbaarheid en vraag Suzan waar ze haar moeder dankbaar voor is. Ze bedankt haar moeder voor haar steun, voor haar bemoediging en voor het feit dat ze altijd haar maatje was. Ook nu komt er een nieuwe golf verdriet los en ik blijf volledig bij haar aanwezig. Haar verdriet raakt me. Ik vind het ongelooflijk dapper dat ze dit gemis zo volledig durft te doorvoelen.

Om haar wat uit de diepste emotie te halen vraag ik haar om zich weer op de dankbaarheid te richten.

Ze wordt wat rustiger, zucht nog eens diep en ik haal rustig mijn handen weg.

Ik masseer haar borst en haar armen om zo de energie wat te helpen afvloeien.

Dan masseer ik tot slot haar hoofd, omdat daar best wat spanning is opgebouwd.

Na de massage is Suzan dicht bij zichzelf. Ze vertelt dat ze dankbaar is. Het is fijn om een plek te hebben waar ze het verdriet om haar moeder zo kan uiten. Het lucht op en het voelt helend. Ook was het troostend om haar moeder te visualiseren. Ze heeft in de sessie een aantal inzichten gekregen, waar ze weer mee verder kan.

Moe, maar opgelucht en meer in contact met zichzelf, gaat ze naar huis.